Sve naše stare iže, škedni, koci, virjani, ambari i kleti imali su nešto zajedničko. Bio je to slamnati krov pokriven raženom slamom. Danas takvih krovova više nema. Možemo ih vidjeti još samo u muzejima na otvorenom, etno-selima i na rijetkim kućama i kletima čiji su vlasnici održali i obnovili takve krovove. Nestankom tradicionalnih kuća i kleti nestali su i krovopokrivači slamom – škofari. Danas se vrlo rijetko može naći koji škofar. Za pokrivanje je najpogodnija bila ražena slama. Raž požela se srpom da se izlomi što manje slame, a zatim se vezala u snopiće. Prije izrade slame zrela se raž morala omlatiti. Mlatilo se na drvenom štublu (šuplje deblo nasađeno na drvenim nogama) tako da se snopićem udaralo o štubel da se izbije zrnje. Na kraju se drvenim cepom udaralo o klasje da se dovrši izbijanje zrna. Snopići su se potom razvezali, pa se struk po struk slame iščešljavao da se odstrane suhe vlati i oštećena slama. Potom se slamnatim pojasom očišćena slama vezala u deblje snopove. Jedan snop sastojao se od pet pušlov slame. Tako izrađena slama zvala se ritek ili škof. Snop se pri pokrivanju razvezao i klasjem prema vrhu krova položio na letve (prutovi otesani s dvije strane). Sa pet snopova pokrio se otprilike jedan metar širine krova. Nakon toga slama se poravnavala s pralkom o donju stranu raširene slame. Kada je na taj način postavljeno nekoliko snopova,  na vršni dio slame stavljao se prot (deblja, duža vrbova šiba), koji se žicom kroz slamu na nekoliko mjesta zavezao za letvu. Tako je raširena slama učvršćena za krov. U slijedećem redu novi je ritek pokrivao zavezane prote, i tako dalje. Slama se tim redom postavljala sve do sljemena, odnosno šiška. Završno pokrivanje obavljalo se na taj način da se višak slame s obiju strana krova na poseban način spajao pletenjem i vezanjem u takozvano sedlo. Debljina slamnatog pokrova dosezala je do 30 cm. Krovište pokriveno z ritkom trajalo je do 20 godina. Tada se pristupalo novom pokrivanju, a bilo je slučajeva da se krovište s vremena na vrijeme krpalo, odnosno pojačavali se oni dijelovi krova koji su prokišnjavali. Takav je pokrov osiguravao ugodnu temperaturu u objektu i ljeti i zimi.