Ugljen je Podravini bio glavna energetska sirovina u 19. i u prvoj polovici 20. stoljeća, sve do početka elektrifikacije. Parni strojevi na ugljen pokretali su moderne paromlinove, i druge tvornice, te elektrane (munjare), a najposlije i željeznicu. Osim toga, ugljen se upotrebljavao za pečenje opeke i za loženje, a njime je Imovna općina đurđevačka snabdijevala svoje pravoužitnike. Podravski paromlinovi i ciglane bili su najveći potrošači ugljena, pa su zbog toga i otvoreni ovdašnji  ugljenokopi. Ugljen nije bilo kvalitetan kao onaj iz Bosne ili Štajerske, jer je davao manju kaloričnu vrijednost i dosta pepela nakon izgaranja, ali je bio jeftiniji i nadohvat ruke. Nama najbliži ugljenokopi bili su: Jagnjedovac kod Koprivnice, Bilo d.d. i Javorovac kod Novigrada i jedan manji nedaleko od Kozarevca. Najveći su bili Pitomačko-črešnjevački ugljenici d.d. sa rovovima kod Črešnjevice, u vlasništvu Vilima Singera, istraživača nafte u Međimurju i vlasnika ugljenokopa kod Trojstva. Dva najizdašnija Singerova rova bili su Salomonov rov i Babičanka. U ugljenokopu je radilo oko 250 radnika u tri smjene, a ugljen se do Pitomače (14 km) dopremao uskotračnom željeznicom. Ostali ugljenokopi bili su u vlasništvu Imovne općine đurđevačke, koja ih je s vremena na vrijeme davala u koncesiju ili ih na kraju prodala. Jedni od koncesionara kozarevačkog ugljenokopa bili su veleposjednik Martin Peršić i industrijalac Emanuel Braun iz Đurđevca. Ugljen se u pojedinim rovovima iskapao i nakon Drugoga svjetskog rata. Tijekom vremena svi su oni radili promjenjivim intenzitetom, što je ponajviše ovisilo o uspješnosti pronalaska kupaca. U njima su radili domaći seljaci, ali i radnici sa strane koji su stanovali u barakama kraj rovova.