Imovna općina davala je ogrjevno drvo pravoužitnicima prema zakonski određenoj mjeri, isprva po broju ukućana a kasnije prema veličini posjeda. Dobivena količina nije im bila dovoljna jer se itekako osjećao nedostatak drva. Zato su umjesto drva dobivali ugljen iz podravskih ugljenokopa. U novinama iz 1892. godine saznajemo da se „narod priučava ugljenu, te si je sila svieta nabavila nove peći za loženje s ugljenom. (op.a. riječ je o gusenim pećima, od lijevanog željeza). Ugljen, lignit, nije baš „najvrstniji, nu vrlo je jeftin, ali ga podvoz opet čini skupim, jer popriečno stoji povoz iz šume do koga srednje udaljenoga mjesta dva puta toliko, koliko ugljen vriedi“. Svaka kuća dobivala je 1,2 tone ugljena. Dakle, Podravci su se prvi put susreli s ugljenom 1890-ih. Nama najbliži ugljenokopi bili su: Jagnjedovac kod Koprivnice, Bilo d.d. i Javorovac kod Novigrada i po jedan manji nedaleko od Kozarevca i Šemovaca. Najveći su bili Pitomačko-črešnjevački ugljenici d.d. s rovovima kod Črešnjevice. Jedni od koncesionara kozarevačkog ugljenokopa bili su veleposjednik Martin Peršić i industrijalac Emanuel Braun iz Đurđevca. Pored njih spominju se vrlo mali ugljenokopi pored Čepelovca i Budrovca. Koliko se u njima iskapalo, ne zna se. Poznato je da su im koncesionari bili Šandor Hirschler iz Đurđevca, odnosno Géza Széchenyi iz Barča. U najmanjim ugljenokopima nalazilo se samo smeđeg ugljena, mogli bismo reći nedozreloga, koji je bio  loše kvalitete i kao takav nije bio pogodan za paromlinove i ciglane, nego samo za ogrjev. Spomenuti ugljen Podravci su upotrebljavali sv dok su god ugljenokopi bili otvoreni. To razdoblje nije dugo trajalo jer se u malim rovovima kopalo kratko vrijeme, a oni veliki opskrbljivali su uglavnom industrijske pogone.

Fotogarfija: https://hr.puntomarinero.com/brown-coal-mining-methods/